Yayınlanmış 25.12.2019

Anahtar Kelimeler

  • Communication, Organizational Communication, Organizational Dissent
  • İletişim, Örgütsel İletişim, Örgütsel Muhalefet

Nasıl Atıf Yapılır

ÖRGÜTLERDE İLETİŞİM TARZININ ÇALIŞANLARIN MUHALİF DAVRANIŞLARI ÜZERİNDEKİ ETKİSİ. (2019). Business & Management Studies: An International Journal, 7(5), 2225-2247. https://doi.org/10.15295/bmij.v7i5.1254

Nasıl Atıf Yapılır

ÖRGÜTLERDE İLETİŞİM TARZININ ÇALIŞANLARIN MUHALİF DAVRANIŞLARI ÜZERİNDEKİ ETKİSİ. (2019). Business & Management Studies: An International Journal, 7(5), 2225-2247. https://doi.org/10.15295/bmij.v7i5.1254

Öz

Bir örgütün devamlılığı ve bütünlüğü açısından çok önemli bir unsur olan iletişimde sağlanan etkinlik ve verimlilik düzeyinin yüksek olması iş tatmini, motivasyon, örgütsel bağlılık, muhalefet gibi olumlu işgören davranışlarının oluşmasına yol açtığı gibi düşük olması da tükenmişlik, işten ayrılma niyeti, sinisizm gibi olumsuz işgören davranışlarının ortaya çıkması üzerinde etkili olmaktadır. Bu çalışma kapsamında da örgütlerdeki iletişim tarzının, bireyleri örgütsel uygulamalar veya politikalar hakkındaki görüşlerini ve düşüncelerini paylaşmaya itmek anlamına gelen örgütsel muhalefet üzerindeki etkisi araştırılıp açığa çıkartılmak istenmiştir. Ayrıca çalışanların demografik özellikleri ile muhalif davranış sergilemeleri arasında anlamlı bir farklılaşmanın olup olmadığı da çalışma kapsamında incelenmek istenmiştir. Bu amaçla Kahramanmaraş’ta başta tekstil sektörü olmak üzere çeşitli sektörlerde faaliyet gösteren firmalarda bir anket uygulaması gerçekleştirilmiştir. Anketten elde edilen veriler frekans, t-testi, ANOVA, korelasyon ve regresyon analizlerine tabi tutulmuştur. Sonuçta iletişim ve alt boyutlarının (pozitif ilişki, yukarı açıklık, negatif ilişki ve işle ilgili) katılımcıların muhalif davranışları üzerinde etkisinin olduğu tespit edilmiştir.

PDF

Referanslar

  1. Acaray, A. (2018. Örgütsel muhalefetin kişisel değerler ve psikolojik iyi oluş ile ilişkinin incelenmesi, BMIJ, (2018), 6(3): 171-189.
  2. Ada, N. (2007). Örgütsel iletişim ve yeni bilgi teknolojileri; örgütsel iletişim ağları, Ege Akademik Bakış / Ege Academic Review, 7(2), 543-551.
  3. Akan, B., Ülker, F.E. ve Ünsar, A.S. (2016). The effect of organizational communication towards resistance to change: a case study in banking sector, Economic Review – Journal of Economics and Business, XIV(1), 53-67.
  4. Andrioni, F. ve Popp, L.E. (2012). Organizational communication in social care organizations from hunedoara county, Romania, Procedia - Social and Behavioral Sciences, 62(2012,) 590-594.
  5. Ataç, L.O. ve Köse, S. (2017). Örgütsel demokrasi ve örgütsel muhalefet ilişkisi: beyaz yakalılar üzerine bir araştırma, İstanbul Üniversitesi İşletme Fakültesi Dergisi, 46(1), 117-132.
  6. Atak, M. (2005). Örgütlerde resmi olmayan iletişimin yeri ve önemi, Havacılık vUzay Teknolojileri Dergisi, Temmuz 2005, 2(2), 59-67.
  7. Axboe, M.K., Christensen, K.S.,, Kofoed, P.-E. ve Ammentorp, J. (2016). Development and validation of a selfefficacy questionnaire (se-12) measuring the clinical communication skills of healthcare professionals, BMC Medical Education, 16(272), 1-10.
  8. Avtgis, T.A., Thomas-Maddox, C., Taylor, E. ve Patterson, B.R. (2007). The influence of employee burnout syndrome on the expression of organizational dissent, Communication Research Reports, 24(2), 97-102.
  9. Ayık, A. (2015). An Analysis of the relationshipbetweenorganizationalcommunicationandarganizationalcynicismaccordingtoteachers’ perceptions in Turkey, Educational Research and Reviews, 10(5), 547-555.
  10. Bakan, İ. ve Büyükbeşe, T. (2004). Örgütsel iletişim ile iş tatmini unsurları arasındaki ilişkiler: akademik örgütler için bir alan araştırması, Akdeniz Üniversitesi İ.İ.B.F. Dergisi, (7), 1-30.
  11. Baker, K.A. (2002). Chapter 13. Organizational Communication, http://wachum.org/eBook/1065106/commutheory3.pdf
  12. Barutçu, E. ve Erçelik, E. (2012). Örgüt içi iletişimin işgören motivasyonuna etkisi: Denizli'de otel işletmelerinde bir araştırma. Yenifikir Dergisi, 9, 99-117.
  13. Beldek, E.G. (2017). Örgütsel özdeşleşmenin örgütsel sinizm ve örgütsel muhalefet ile ilişkisi: görgül bir araştırma, Örgütsel Davranış Araştırmaları Dergisi, 2(1), 16-47.
  14. Carrière, J. ve Bourque, C. (2009). The effects of organizational communication on job satisfaction and organizational commitment in a landambulance service and the mediating role of communication satisfaction, Career Development International, 14(1), 29-49.
  15. Croucher, S. M. (2016). Understanding Communication Theory A Beginner’s Guide, Routledge, Taylor&Francis Group, New York.
  16. Demir, E., Saatçioğlu, Ö. ve İmrol, F. (2016). Uluslararası dergilerde yayımlanan eğitim araştırmalarının normallik varsayımları açısından incelenmesi, CurrResEduc (2016), 2(3), 130-148.
  17. Demirel, Y., Seçkin, Z. ve Özçınar, M.F. (2011). Örgütsel iletişim ile örgütsel vatandaşlık davranışı arasındaki ilişki üzerine bir araştırma, Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 20(2), 33-48.
  18. Dooley, R.S. veFryxell, G. E. (1999). Attaining decision quality and commitment from dissent: the moderating effects of loyalty and competence in strategic decision-making teams.The Academy of Management Journal, 42(4), 389-402.
  19. Durgun, S. (2006). Örgüt kültürü ve örgütsel iletişim, Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Aralık 2006, II1(II), 112-132.
  20. Elving, W.J.L. (2005). The role of communication in organisational change, Corporate Communications: An International Journal, 10(2): 129-138.
  21. Ercan, İ. ve Kan, İ. (2004). Ölçeklerde güvenirlik ve geçerlik, Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 30(3), 211-216.
  22. Ergün, H. ve Çelik, K. (2019). Örgütsel muhalefete etki eden başlatıcı ve aracı değişkenler, Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Advance online publication. doi: 10.16986/HUJE.2019052474.
  23. Eroğluer, K. (2011). Örgütsel iletişim ile iş tatmini unsurları arasındaki ilişkiler: kuramsal bir inceleme, Ege Akademik Bakış Dergisi, 11(1), 121-136.
  24. Fisher, B.A. (1978). Perspectives on human communication. New York:Macmillan
  25. Garner, J.T. ve Bishop, B. (2012). With all due respect…How to communicate suggestions and complaints to your boss, . [White Paper]. Retrievedfrom http://www.drgarnerresearch.com/HowToCommunicateWithYourBoss.pdf.
  26. Geçikli, F. (2004). Örgütsel iletişimin yöneticiler açısından değerlendirilmesi ve örgütsel iletişim yöntemi, İletişim Fakültesi Dergisi, 107-116.
  27. Gomes, D.R., Fernandes, J.L. ve Sobreira, R.M.C. (2011). Promoting a path for organizational competitiveness: the role of internal communication, 55-77.
  28. Goodboy, A.K., Rebecca M.C. ve Dunleavy, K.N. (2008). Organizational dissent as a function of organizational justice, Communication Research Reports, 25(4), 255-265.
  29. Hegstrom, T.G. (1991). The accounts of organizational dissenters. Paper presented at the University of Colorado Conference on Narrative and Organizational Studies in Communication, Keystone, CO.
  30. Husain, Z. (2013). Effective communication brings successful organizational change. The Business & Management Review, 3(2), 43-50.
  31. Jablin, F.M. (1980). Superior’s upwardin fluence, satisfaction, and openness in superior subordinate communication: A reexamination of the “Pelzeffect.” Human Communication Research, 6, 210-220
  32. Jensen, M.T. (2003). Organizational Communication A review, Research and Development Report no. 1/2003, AgderforskningServicebok, Norway.
  33. Karcıoğlu, F. ve Alioğulları, Z.D. (2012). Çatışmanın nedenleri ve çatışma yönetim tarzları ilişkisi, Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 26(3-4), 215-237.
  34. Kassing, J.W. (1997). Articulating, antagonizing, and displacing: A model of employee dissent, Communication Studies, 48(4), 311-332.
  35. Kassing, J.W. (1998). Development and validation of the organizational dissent scale, Management Communication Quarterly, 12(2), 183-229.
  36. Kassing, J.W. ve Avtgis, T.A. (1999). Examining the relationship between organizational dissent and aggressive communication, Management Communication Quarterly, 13, 76-91.
  37. Kassing, J. W. ve Armstrong, T.A. (2002). Someone’sgoing to hear about this: examining the association between dissent-triggering events and employees’ dissent expression, Management Communication Quarterly, 16(1), 39-65.
  38. Kesen, M. ve Pabuçcu, H. (2016). Örgütsel muhalefet ve işe yabancılaşmanın duygusal tükenmişliğe etkisinin ANFIS model ile incelenmesi, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 42(9), 1552-1563.
  39. Krone, J.K., Jablin, F.M., ve Putnam, L.L. (1987). Communication theory and organizational communication: Multiple perspectives. In F.M.,Jablin, L.L. Putnam; K.H., Roberts & L.W. Porter (Eds). Handbook of Organizational Communication. Newbury Park: Sage Publications.
  40. Landier, A., Sraer, D. veThesmar, D. (2009). Optimal dissent in organizations. Review of Economic Studies, 76(2), 761-794.
  41. Ötken, A. B. ve Cenkci, T. (2013). Beş faktör kişilik modeli ve örgütsel muhalefet arasındaki ilişki üzerine bir araştırma, Öneri, 10(39), 41-51.
  42. Payne, H.J. (2007). The role of organization-based self-esteem in employee dissent expression, Communication Research Reports, 24(3), 235-240.
  43. Peterson, R.S., Owens, P. D., Tetlock, P. E., Fan, E. T. ve Martorana, P. (1998). Group dynamics in top management teams: group think, vigilance, and alternative models of organizational failure and success. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 73(2-3), 272-305.
  44. Redding, W.C. (1985). Rocking boats, blowing whistles and teaching speech communication. Communication Education, 34(3), 245-258.
  45. Neves, P. ve Eisenberger, R. (2012.) Management communication and employee performance: the contribution of perceived organizational support, Human Performance, 25(5), 452-464.
  46. Sadykova, G. ve Tutar, H. (2014). Örgütsel demokrasi ve örgütselmuhalefet arasındaki ilişki üzerine birinceleme, İşletme Bilimi Dergisi, 2(1), 1-16.
  47. Shahinpoor, N. ve Matt, B.F. (2007). The power of one: Dissent and organizational life, Journal of Business Ethics, 74, 37-48.
  48. Sprague, J.A., ve Ruud, G.L. (1988). Boat-rocking in the high technology culture, American Behavioral Scientist, 32,169-193.
  49. Tutar, H. (2009). Örgütsel İletişim, (2.Baskı), Ankara:Seçkin Yayınları.
  50. Turkalj, Z. veFosic, I. (2009).Organizational communication as an important factor of organizational behaviour, Interdisciplinary Management Research, 5, 33-42.
  51. Turnage, A.K. ve Goodboy, A.K. (2014). E-mail and face-to-face organizational dissent as a function of leader-member Exchange status, International Journal of Business Communication 2016, 53(3), 271–285.
  52. Vakola, M. ve Bouradas, D. (2005).Antecedents and consequences of organizational silence: An empirical investigation, Employee Relations, 27(5), 441-458.

Benzer Makaleler

Bu makale için ayrıca gelişmiş bir benzerlik araması başlat yapabilirsiniz.